Poproszę o azyl

No ileż można czekać, aż jaśnie pani się zdecyduje i przyjdzie. Czeka na nią pół Europy, a tej nie ma. Ja rozumiem, że jest romantyczna, że czasu nie liczy, że potrafi się zapomnieć. Ale w tym roku to już przegięła.

Nie ma jej już prawie pół roku. Zaczęłam podejrzewać, że ktoś ją uprowadził i przetrzymuje. Ale po co, jeśli nie wysłał listu z żądaniem okupu. No chyba, że mu się spodobała. Wtedy więcej niż pewne, że tak sobie siedzą i  gapią, robiąc maślane oczka.

A cała reszta skuta lodem.

Pani Wiosno, apeluję do twojego sumienia (bo przecież nie rozsądku): zabieraj amanta i migdalcie się tu – w środku Europy, bo z braku słońca dostajemy małpiego rozumu. A i kotom odechciało się marcować.

Zimny styczeń i luty – rozumiem. W marcu też się może zdarzyć wtopa. Ale żeby w kwietniu zapowiadali codziennie po 10 stopni, a udało się zrealizować tylko 2, to już lekka przesada. Nawet święta wielkanocne w tym roku to były jakieś … JAJA. No bo kto to widział, żeby w lany poniedziałek nie można było wyjść z wiadrem wody bez obawy, że jak się facet zamachnie nie zdzieli jakiejś panny bryłą lodu zmrożoną w wiadrze.

Żeby poczuć wiosnę pojechałam nawet do Centrum Ogrodniczego. Ale tam też …. zima pełną gębą! Podjazd zmrożony, drzwi od szklarni zamknięte, nawet przysłowiowe pocałowanie klamki, to sport dla odważnych. Ale zajrzałam do środka. Zero życia. Personelu brak,  klientów brak, roślin też jak na lekarstwo.

Postanowiłam się jednak rozejrzeć po tym co zostało. Od razu wpadł mi w oko ażurowy metalowy kosz, wyglądający trochę jak zardzewiały. Ale ja kocham takie stare dziady. Obok stał taki sam, mniejszy i… droższy o 10 zł. Pewnie ktoś będąc w 13 fazie snu zimowego, źle poprzyczepiał kartki z cenami. Ale to już ich problem, a moja – wiosenna promocja.

Od razu nawrzucałam do niego żonkili, szafirków i hiacyntów. Wszystko jeszcze nierozwinięte. Tak jak wiosna. Odnalazł się też pan z ogrodnictwa, który nie dość, że oprowadził mnie po szklanych włościach, to dał mi jeszcze coś siwego i ozdobnego do wypełnienia kosza tak, aby nie było widać nieciekawych doniczek. Sprzedał też po promocyjnej cenie odżywkę do roślin i rozsady ziół, które  nie były przeznaczone jeszcze do opuszczenia szklarni. I nic to, że później w domu tak się rozpędziłam, że przelałam je i padły jak jeden mąż.

Może jak przeschną to odżyją.

Kiedy wreszcie zdarzył się jeden (!) taki dzień, gdy od rana zaświeciło słońce, a temperatura w ciągu dnia dotarła do 8 stopni i nie spadła z hukiem, pojechałam na zakupy. Kupiłam długą, letnią spódnicę i kapelusz przeciwsłoneczny.

W końcu w nieodległej perspektywie mam urlop.

W Chorwacji ok. 15 stopni. A mi wciąż za mało. Ja chcę ze 30. I to już.

Dopiero niedawno dotarło do mnie dlaczego włóczę się jak zombie. Przecież ja ostatnio na urlopie byłam … rok temu! W Toskanii. Cały rok bez urlopu. Przecież to zdziczeć można. No i zdziczałam. Obijam się o ściany, śpię na stojąco, nie chce mi się absolutnie NIC.

Tak bym sobie tylko leżała i jadła.

Nawet do kompletu zaczęłam już wyglądać jak zombie – ślepia zapadnięte, sińce pod oczami, skóra na twarzy sypie mi się jak śnieg za oknem.

Szaro, nudno, buro i ponuro.

Niech ktoś mnie weźmie i deportuje do Afryki.

Niech za karę każą mi siedzieć na plaży i pilnować, żeby turyści piasku nie ukradli.

Mogę nawet dokarmiać meduzy albo jakiś inny zwierzyniec.

Gdzie ta wstrętna wiosna???

Poczekajcie, zaczynam składać klocki:

W kraju zimno jak na Grenlandii mimo, że to już prawie połowa kwietnia, tak?

Bociany przyleciały do Polski, niczego ze sobą nie przytargały, a co więcej – nie mają nic do roboty, tak?

No to może wiosna ZACIĄŻYŁA i dlatego się… SPÓŹNIA!