Otwórz portfel szeroko…

Sobota popołudnie.

Wróciłam z pracy z postanowieniem – żadna siła mnie z domu już nie wyciągnie! Będę leżeć i śmierdzieć.

Ale kiedy Gregor oznajmił, że wychodzi na męskie piwo, nagle wstąpiła we mnie energia Conana Barbarzyńcy.

„Że niby ja mam siedzieć, a on się będzie bawił? Noł opszyn! Jadę do kina”.

Kiedy dojechałam na parking przed Focusem, nie wierzyłam własnym oczom!

Czy kogoś Bóg opuścił? Skąd tu tyle ludzi?

Jeździłam 20 minut w tę i z powrotem. Chociaż jeździłam to za dużo powiedziane – przemieszczałam się z jednego parkingowego korka w drugi. Kiedy wreszcie znalazłam wolne miejsce, byłam  już tak wykończona jakbym sama jedna obsiała wszystkie pola ryżowe w Chinach.

Dalej wcale nie było łatwiej. Na „Atlas chmur”  nie było już wolnych miejsc, więc poszłam na „Gambita, czyli jak ograć króla„. Colin Firth jak zwykle gamoniowato uroczy, Cameron Diaz tym razem w wersji wieśniary z Teksasu i Alan Rickman najśmieszniejszy w gołych scenach.

Po filmie szwendałam się po galerii handlowej. Wszędzie przeceny, wyprzedaże, promocje, okazje. (Aaaaa to stąd ten tłok!)

Nic tylko brać i kupować.

Ale jak się człowiek przyjrzy, to zobaczy, że w niektórych bluzkach wyłażą nitki, w sukienkach brakuje ramiączek, a w ogóle wszystko wygląda jakoś tak … tandetnie.

Ale i tak udało mi się wyhaczyć bluzkę z trupią czachą (!!! czujecie – zebrało mi się na rock`n roll) i torbę w rozmiarze XXXL (znając życie i tak wkrótce będzie przyciasna). Wszystko oczywiście w rozsądnej cenie.

I nagle przypomniałam sobie, że idziemy na Sylwestra.

O matko i córko! Przecież ja nie mam co na siebie włożyć. Poważnie! Nie żartuję!

Jeśli już znajdę w domu buty i bluzkę, to brakuje mi „dołu”. Jeśli już dokopię się do sukienki, to przestają mi do niej pasować buty. No zwariować można! Postanowiłam coś z tego braku sobie dokupić. Sukienki w sklepach okropne, albo za duże. W szpilkach wyboru nie ma żadnego.  Nic tylko usiąść i płakać.

I kiedy już osiągałam dziesiąte stadium depresji, nagle zobaczyłam TEN sklep.

„Home@you”.

A cóż to za cudo? I skąd się tutaj wzięło? Przecież wcześniej go nie było!

Wpadłam do środka jak huragan Sandy. Jak na mój gust, było tam trochę za dużo badziewnej, świątecznej czerwieni. Ale znalazłam też prawdziwe cudeńka – kosze, pościele, świeczniki, ramki, pudełka, świeczki….

Ale głowę straciłam w dziale włoskim. Dzbanki do oliwy, deski do serów, noże do pizzy, a przede wszystkim te filiżanki, kubki i talerze do złudzenia przypominające naczynia, z których korzystaliśmy będąc w Toskanii. Uwielbiałam filiżankę, w której nasza toskańska gospodyni – Rossella parzyła mi każdego ranka cappuccino. Żeby zachować choć namiastkę tego wspomnienia, znalazłam wówczas kubełki zrobione z prawdziwej toskańskiej gliny, które kupiłam w Belle Epoque w Pietrasanta.

Więc kiedy dziś zobaczyłam na półce filiżanki do złudzenia przypominające Rossellowe cappuccino, nagle dostałam małpiego rozumu. Wzięłam filiżankę z talerzykiem. I miseczki. I maselniczkę….

Jakbym wpadła w amok.

A jeszcze były kubki, talerze – małe i duże….

Wtedy to do mnie dotarło – sklepy z ciuchami nie skuszą mnie żadną ofertą. Na Sylwestra wolę iść w starych (za to wygodnych) rzeczach, niż w wymuskanej kreacji za parę stów i na jeden raz.

Ale wystarczy wpuścić mnie do sklepu z dekoracjami do domu….

Wtedy trzeba mnie stamtąd wyciągać wołami i natychmiast wieźć na odwyk.