Dzień świstaka czyli deja vu

Pamiętacie ten film, w którym Bill Murray budzi się i każdego dnia dzieje się to samo?

Mam identycznie. On po kilku takich dniach prawie zwariował, a ja trzymam się dzielnie.

Jeszcze.

Urlop macierzyński. Normalnie ktoś sobie jaja zrobił nazywając to URLOPEM. To robota na okrągło. Jakieś 300% normy.

Dziennie.

Codziennie.

O której zaczyna się nowy dzień? A cholera wie. Bo nie wiadomo, czy liczyć go od pobudki Borsuka (koło 5-6-7 rano – taka poranna loteria), czy od momentu obudzenia się matki.

A matka potrafi obudzić się o 3 nad ranem i potem ni hu hu. Oczy mimo zaciskania nie chcą zasnąć, a nogi wyleżeć w miejscu. No to się łazi.

I sprawdza. Czy kot śpi (nie śpi, więc łazi za mną i każe się drapać!), czy światło świeci w lodówce (świeci na te kilka wyschniętych rzeczy, trzeba zrobić zakupy), czy ktoś nie wraca z balangi w środku tygodnia (czasem wraca ze śpiewem na ustach lub ruchem zygzakowym stara się trafić w dziurkę od drzwi wejściowych. Nawet najbardziej pijany wie, że gdyby zadzwonił domofonem, to spanie ma z głowy, za to starą na łbie).

I tak wyrabiam kilometrówkę – okno, lodówka, pokój, łazienka. Gdyby mnie włączyć do programu „pomoc mierzona kilometrami”, wygrałabym w cuglach nie opuszczając mieszkania.

Umordowana tym łażeniem zasypiam wreszcie.

Jest 5:30.

5:50 słyszę pomiaukiwanie.

To nie Zocha. Zocha zwinęła się w kłębek, nakryła ogonem i śpi w nogach łóżka.

Miauczenie dochodzi z łóżeczka.

Jak automat chwytam za butelkę z herbatą. Siup do dzioba.

Daje mi to jakieś pół minuty na zorganizowanie mleka, zanim rozlegnie się syrena alarmowa.

Woda w podgrzewaczu gotowa, czyli szybkie dosypanie mleka, shake`owanie, przykręcenie smoka. Czas 20 sekund. Można wyciągać Borsuka z łóżeczka.

Po wytrąbieniu flaszki, wstępują w niego nadludzkie moce.

Cholera, zrobiłam mu mleko czy malibu?

Potem czas na zabawę. Bawi się Borsuk. Ja staram się opadającą głową nie walnąć w szczebelki łóżeczka. Kiedy zabawa się przedłuża, a ewidentnie widać, że Borsuk gdzieś między tamburynem, a świecącą kulką chętnie by zasnął, wtedy czas na plan awaryjny.

Borsuk ląduje w naszym łóżku.

Lata po nim spychając nas na dwa skrajne końce, a sam zajmuje całą resztę (łóżko 160×200, on – jakieś 68 cm wzrostu!)

Jakimś cudem zasypiam. Pół godziny później budzę się cała zdrętwiała i pokręcona. Idę w nogi, do Zochy.

Odpływam.

Budzi mnie mój wewnętrzny alarm. Pora karmienia Borsuka. Borsuk jeszcze chrapie, niezmiennie zajmując całe łóżko.

Tym razem w poprzek.

Nie budzę. Obudzi się sam. Za jakąś… minutę, więc chodu do podgrzewacza robić kaszkę zanim rozlegnie się syrena.

W tym czasie tata troll robi śniadanie dla całej reszty. Sobie – płatki z mlekiem i owocami, Zośce mięcho (świeże, nieśmierdzące, bo nie zeżre), mi – bułki (świeże) lub chleb (stary reanimowany w tosterze – ja zeżrę wszystko. No może poza kanapkami: pasztet, szynka, żółty ser, pomidor i szczypiorek. Na nic zdają się tłumaczenia, że jak szynka to nie pasztet, bo to tak jakby jajecznicę z dżemem zrobić.)

Po śniadaniu Troll leci do pracy, a matka ogarniać chatę (po Trollu, który robił śniadanie ;-)).

Potem przygotowania jak do wyprawy na Madagaskar: pieluchy, chusteczki, jedzenie, łyżeczki, butelka z herbatą, zabawki, ciuchy na zimno, ciuchy na ciepło, kocyk, torba na zakupy, portfel, komórka, pielucha tetrowa do wycierania wszystkiego…

Średnio jakieś 5 kilo.

Jak to się wszystko mieści w małej torbie… pojęcia nie mam.

Torba chyba ma, bo już urwał jej się pasek i ucho.

Potem w zależności od dnia – rehabilitacja (oczywiście z buta i pod górkę), wizyta u lekarza, spacer, spotkania z… (mamą Jasia lub Milenki i bąblami), zakupy…

„Pomoc mierzona kilometrami” – licznik furczy i wiruje jak turbina obrotowa.

Ja wyrabiam. Moje buty nie.

Wracam jak wielbłąd z Borsukiem pod pachą i siatkami wyładowanymi do opcji – „wypukłe”.

Gotowanie obiadu, karmienie (a właściwie latanie z łyżeczką za Borsukiem kulającym się po podłodze lub robiącym mostek na leżaczku), ogarnianie chaty po gotowaniu, zabawa, kąpiel (kąpie tata, a matka siedzi w tym czasie na pralce i resetuje mózg grzebiąc bezmyślnie w internecie), potem wieczorne mleko/kaszka i borsucze zasypianie.

Przy tym ostatnim trzeba odbębnić niemalże cały rytuał: herbatka, mizianie po plecach, klepanie po pamperze, czytanie książeczki, szeptanie, podanie wypadającego smoka, położenie na brzuchu, dopijanie herbatki. To jak stąpanie po polu minowym – to co zadziałało wczoraj, nie zawsze działa następnego dnia.

Nie trafiłaś? Ryyyyyyyyyk.

Kiedy już Borsuk zakotwiczy u Morfeusza, można go przykryć. Wcześniej nawet nie próbuj tego manewru, bo syrena strażacka wkroczy do akcji.

Zalegam w wannie.

Nie mam siły ruszyć czymkolwiek. Technika mycia – przez rozmoczenie.

Potem zasypiam zanim dowlokę się do łóżka.

Pomiędzy grającym żółwiem, butelką z olejkiem do masowania, a szmacianą książeczką…

I tak codziennie.

A w soboty i niedziele… jakiś basen, wyjazd do znajomych na wieś, jezioro…

Czasem pod koniec dnia zdążę jeszcze rzucić:

– Zrób mi kanapkę z metką.

Ale w odpowiedzi słyszę:

– Nie mogę, religia mi zabrania.

Może to i dobrze, bo w tym tygodniu czeka nas jeszcze w bonusie wesele.

Mam w domu sukienkę.

Jedną.

Dziś ją przymierzyłam – nie pasuje.

Musiała się chyba wstąpić w praniu, bo niemożliwe, żebym to ja nie pasowała.

Ot i sprawiedliwość – Matka nie dość, że stara, siwa, ślepa i głucha (przytkało mnie po kroplach do ucha, więc trzeba do mnie teraz krzyczeć), to jeszcze się w ciuchach nie mieści.