Chorwacja – Brela

Gdy wyjeżdżaliśmy z austriackiego Baden, nieźle się rozpadało. Jakoś nie byłam w stanie wyobrazić sobie, że (spory) kawałek dalej będzie już zupełnie inny klimat. Droga z Baden do chorwackiej Breli zajęła nam około 7 godzin. Przez ten czas przejeżdżaliśmy przez koszmarnie śmierdzące nie wiedzieć czym tunele, podziwialiśmy odrobinę ziemi i nieba, by za chwilę znów wjechać w kolejny tunel. Z nudów uskutecznialiśmy też samochodowe karaoke. Śpiewaliśmy wszystko co było na płycie znalezionej w aucie: od „The final countdown” Europe, przez „Żono moja”, czy „Kolorowe sny” Just 5 😉

Chorwacja przywitała nas słoneczną pogodą i skalistymi wzniesieniami, zabezpieczonymi siatką (żeby się nie obsypywały kierowcom na głowę). Kiedy jednak zobaczyliśmy z oddali piękny błękit wody, poczuliśmy, że naprawdę jesteśmy na wakacjach.

Dotarliśmy do Breli – małej miejscowości usytuowanej na samym wybrzeżu.

– Zobacz jakie to niesprawiedliwe – powiedziałam do Gośki – w jednym miejscu masz i góry i morze.

Nie wspominając o Villi Paulina, w której mieszkaliśmy, prowadzonej przez dwie przemiłe chorwackie siostry, ich mężów i tabun koleżanek.

Czuło się tam zgrany team. Każdy wiedział co ma robić, więc wszystko chodziło jak w zegarku. Było czysto jak w laboratorium. Perfekcyjna Pani Domu ze swoim testem białej rękawiczki zanudziłaby się tam na śmierć.

Gdyby nie to, że przez szparę w drzwiach dostrzegłam jak dziewczyny prały, byłabym skłonna uwierzyć, że wszystko robi się samo.

Ręczniki przy basenie codziennie rano świeże, pachnące, zwinięte w rulony czekały na nas na leżakach. Rośliny podlewały się o poranku same z wychodzących z ziemi zraszaczy, a mężowie właścicielek codziennie pod wieczór albo przycinali trawę, albo rośliny w klombach.

Personel nie narzucał się gościom, więc czuło się tam jak we własnym domu. No może poza momentem, gdy próbowaliśmy przez internet przy basenie posłuchać meczu koszykówki, a faceci akurat odpalili kosiarki.

Śniadania? Full wypas – świeże owoce, płatki, mleko, bułki, szynki, sery, jogurty, omlety, kawy, herbaty, soki … Żyć nie umierać! Autentyczny raj na ziemi. A po śniadaniu – relax… Normalnie obrzydliwa sielanka do kwadratu 😉

Słońce chyba wiedziało, że przyjechały białasy z deszczowej Polski i dawało niezłego czadu. Każdy z nas coś sobie przyjarał: Gośka – nogi, Paweł – tors, Gregor – twarz, a ja klatę. Czyli cały jeden polski człowiek spalony.

Oczywiście nie siedzieliśmy tylko w jednym miejscu.Postanowiliśmy spenetrować teren, wymieniając przy okazji euro na ichniejsze kuny.

Ruszyliśmy w poszukiwaniu knajpki z dobrym żarciem. I wiecie co? Znaleźliśmy. Uroczy pan kelner kiedy zobaczył bandę niezdecydowanych gamoni, którzy chcieli zamówić pływającego stwora, ale nie wiedzieli jakiego, przyniósł… paterę pełną świeżych ryb różnego gatunku. Z głowami, ogonami, łuskami i… zębami!

Gamonie wybrały dwie największe, zamówiły michę sałaty i górę frytek. Kelner nie dość, że przyniósł nam to pod sam nos, to jeszcze wyfiletował ryby z ości i nałożył każdemu na talerz.

Kolejnego dnia ruszyliśmy w przeciwnym kierunku, do miejscowości, która nazywa się Baška Voda. Pod drodze spotkaliśmy chorwacką wersję naszej Zośki

oraz mężów właścicielek naszego pensjonatu, którzy wybrali się z dziećmi na ryby.

Ryby rybami, ale nasz czekał jeszcze kawałek drogi.

Po drodze Gosia z Pawłem robili własną wersję sesji zdjęciowej do Taaap Model 😉

Gregor, też zamarzył o sesji, ale on jedynie nadawał się do metamorfoz. Wersja „przed” 😉

Ja natomiast zafundowałam sobie darmowy seans akupresury, próbując poruszać się boso po kamienistej plaży.

W wodzie wcale nie było lepiej. Kamień na kamieniu, ale ten seledynowo-lazurowy kolor zachęcił mnie do zanurzenia stóp bez względu na wszystko. Oczywiście pamiętałam radę Ewy, która jeszcze przed wyjazdem ostrzegała mnie, że najlepiej wchodząc do wody mieć specjalne buty i pamiętać o kamieniach oraz żyjątkach, które mogą potraktować mnie jak przekąskę. Specjalnego obuwia nie miałam, więc weszłam do wody w klapkach. Przetrwałam ja i klapki.

O ile Brela jest idealna dla ludzi, którzy chcą się zaszyć i odpoczywać w ciszy (no może poza wydzierającymi się ptakami), o tyle Baška Voda, to propozycja dla tych, którzy bez tłumu ludzi nie wypoczną. Plaże z leżakami, parasolkami, drinkami, mnóstwo knajpek, marina z luksusowymi jachtami. Krótko mówiąc – takie polskie Międzyzdroje w sezonie, gdzie człowiek leży na człowieku.

Do Baški wróciliśmy jeszcze tego samego dnia wieczorem, na kolejne fantastyczne jedzenie. Tym razem z grilla. Jedzenie wcale nie należy w Chorwacji do najtańszych. Ale i tak grillowane mięsa kosztowały sporo mniej niż ryby. Rybny obiad wyniósł nas (przed sezonem) po 100 zł na łebka.

Podejmowaliśmy też próby gotowania w pensjonacie. Wysłaliśmy chłopaków do sklepu. Wrócili z …zupkami z proszku, makaronem, sosem bolońskim i owocami… w puszce. Podobno sklep był „kiepsko zaopatrzony”.

Najpierw spróbowaliśmy rosołu z paczki.

– Ty patrz – mówię do Gośki – prawdziwy domowy, nawet warzywa ma!

Paweł chyba nie załapał, że darłam łacha i patrząc w talerz mówi:

– Noooo i nawet suszone mięso.

Gośka wyszła z założenia, że to żarcie jak z baru mlecznego, więc nakładała na talerze prawie tak samo jak w filmie „Miś”. Ze złośliwym „prooooooszeeeeeeeee” chlapnęła sosem … na pół stołu.

Bawiliśmy się jak dzieci. Zwłaszcza, gdy kręciliśmy w basenie komediową wersję filmu dla dorosłych. W życiu się tak nie uśmiałam. Bolało mnie absolutnie wszystko.

Ale „w pięknych okolicznościach przyrody i niepowtarzalnych” czas szybko ucieka.

Mieliśmy jeszcze zajrzeć do Dubrovnika. Tym razem jednak nam się nie udało. Ale coś czuję, że niebawem nadrobimy braki.

Przynajmniej będzie pretekst, żeby znowu po drodze odwiedzić Brelę.