Koko koko. Euro spoko?

Świat oszalał. No może nie cały, ale spora część na pewno. Ta europejska. Polacy nagle (na czas Euro) poczuli we krwi patriotyzm. Chociaż nie. We krwi, to oni mają procenty, a patriotyzm na wierzchu.

Spoko. Nikt się nie obnaża! (Jeszcze!) A przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo, bo media na razie nie donosiły o zbiorowym sikaniu w miejscach publicznych. Mówię o patriotyzmie wymalowanym farbami (mam nadzieję, że długo niezmywalnymi) na twarzach, flagach – narzutach na nery, zbyt mocno opiętych na wypasionych brzuchach bluzkach biało-czerwonych, albo t-shirtach z orłem wielkości pterozaura.

Od razu przypominają mi się zbiorowe zrywy narodowe: ten po śmierci papieża, gesty solidarnościowe w chwilach tragedii, czy doroczne, masowe pozbywanie się drobniaków na Wielką Orkiestrę. I chwała im za to. Ale jak tylko światła na scenie przygasają, to kibole, którzy jeszcze niedawno obiecywali sobie „peace and respect” leją się po gębach, jak odbuduje się powodzianom dom, to już sąsiad zgrzyta zębami, że „ci to się teraz ustawili”, a za uzbierane po kieszeniach złotych trzydzieści „kupuje się” spokój sumienia („no przecież dałem na szczytny cel”).

Idę o zakład, że jak wtopimy jakiś mecz, 3/4 Polski ubrane w barwy narodowe będzie wieszać psy na piłkarzach. Skoro nawet remis z Grekami nam się nie podoba…

Piłkarze, żeby mogli spokojnie do następnego Euro robić zakupy w sklepach, chodzić na spacery, czy jeździć na wakacje, muszą przynajmniej (!) wyjść z grupy. Inaczej przemykać będą ciemną nocą, ubrani w wór pokutny z opcją „samobiczowanie”.

Tacy jesteśmy życzliwi…

A tymczasem Irlandczycy wtopili mecz dokumentnie. Przegrali 1:3.

I co? I nic sobie z tego nie robią.

Irlandzcy kibice na poznańskim rynku bawili się w najlepsze tak, że aż w jednym z ogródków piwnych podłogę zarwali. Ale właścicielka nie miała pretensji. Irlandczycy zostawili przez tę jedną noc tyle kasy, że szefowa ogródka niejeden taki taras sobie wybuduje. I to nie z drewna, a z marmuru.

A ja co? Nie mam narodowej koszulki. Flagi też nie. Piwa nie piję. Czasem dziób w winie zamoczę. Ale mecze oglądam jak najęta. I typuję zwycięzcę.

Jak? Normalnie –  jak każda porządna kobieta: najpierw sprawdzam, w której drużynie są najprzystojniejsi faceci i za tych trzymam kciuki. Wynika z tego, że Euro muszą wygrać Hiszpanie, Włosi albo Portugalczycy. Anglicy według tego kryterium, będą się ciągnąć w ogonie.

Kiedy grają nasi – słyszy mnie całe osiedle.

„Daaaaaaaaaaajesz! No idzieeeeeeeeeesz! Ruchyyyyyyy!” – drę się bez opamiętania. A i „mięsem” czasem pociągnę.

Gdyby nie odświeżacz do samochodu w kształcie piłki, który dostałam od Kasiorry, można by było podejrzewać, że nie wiem co to takiego to Euro.

(„Waluta????”)

Bo wcale nie trzeba się obwieszać jak choinka, żeby poczuć miłość do sportu. Ja jestem nim przesiąknięta. W naszym domu oglądało się WSZYSTKIE mistrzostwa i olimpiady. Narciarstwo, pływanie, lekkoatletyka… Nie stanowi!

Już jako 5 latka jeździłam na mecze żużlowe. W podstawówce i liceum grałam w siatkę. Oglądam koszykówkę. Potrafię nawet nastawić sobie budzik na 3 nad ranem, gdy akurat jeden z naszych pięściarzy walczy o pas którejś z federacji.

I co najważniejsze, ze wszystkimi tymi zawodnikami to ja sobie żyły wypruwam. Bo chcę wyżej, dalej, szybciej, lepiej.

A jak się nie uda. No to trudno. Telewizora przez okno nie wyrzucę, butelką nikogo w łeb nie zdzielę i nie zaleję się z rozpaczy w trupa.

Ale obawiam się jednego – skoro pół Europy dzień w dzień będzie w stanie notorycznego spożycia, to za miesiąc jak się Euro skończy, potrzebny będzie zbiorowy przeszczep wątroby.

Chyba, że kibice tak jak piłkarze – trenują cały rok.

Wtedy można spać spokojnie. W tym na pewno Polacy bez żadnych rozgrywek  pobiją rekord, przeskoczą i znokautują rywali w pierwszej połowie, rzucając ich na dechy z potrójnym axlem.

I to w tył 😉