Tajfun czyli ja

Coś mnie dzisiaj napadło. No nie dosłownie, bo w takim przypadku złamałabym napastnikowi ręce, nogi i nos. Napadł mnie sezon na porządki. A zaczęło się od wczorajszego spotkania z Doris, w trakcie którego przerobiłyśmy więcej tematów niż Polska Agencja Prasowa. A swoją drogą, że jeszcze nie wpadli w tej instytucji na to, żeby zatrudniać wyłącznie kobiety. Bo kto inny potrafi zrobić 7 rzecz naraz, wyciągnąć najtajniejsze informacje od rozmówcy i jeszcze mieć czas na kawę, ciasto i spiłowanie paznokci.

No więc w trakcie takiego spotkania z Doris przy herbacie św. Dominika (pełnej anyżu, cynamonu i płatków krokosza – cokolwiek by to było), zdążyłyśmy nadrobić kilkumiesięczne zaległości w newsach, odbyć seans psychoterapii, wymienić się namiarami na ludzi, którzy mogą nam rozwiązać kilka problemów i spraw superważnych. A przy okazji Doris narysowała mi „fengszujowską” siatkę Bagua i wyjaśniła o co w tym chodzi. I w sumie wielkiej rewolucji w domu nie musiałam robić, bo sama intuicyjnie przetargałam łóżko z jednego pokoju do drugiego, bo w tym pierwszym brakowało mi jakiś fluidów.

Później okazało się, że spałam w pozycji „na trupa”, czyli głową do okna a nogami do drzwi, a cała energia, która wlatywała oknem, przelatywała przeze mnie i… uciekała drzwiami. No to jak miałam się w takiej sytuacji wysypiać!

W strefie „kariery” mam przedpokój. Pusty. No dobra, zawalony butami i ciuchami, znaczy – trzeba zrobić selekcję, żeby się w robocie ruszyło.

W strefie „ja” – mam swoją ulubioną sofę, którą obiłam na nowo, bo Zocha pazurami zrobiła z poprzedniej tapicerki „jesień średniowiecza”. Lubię tu przebywać, więc jeśli zmiany, to nie tu.

Strefę „nauki” mam zawaloną książkami. I wszystko byłoby fajnie, gdyby mnie te półki tak nie wkurzały. No nic, kiedyś (czytaj: niedługo w napadzie dzikiego szału) je zmienię. Na razie postanowiłam zrobić tam porządek. Zostawiłam tylko te książki, które są dla mnie ważne i te które zamierzam przeczytać (bo kolejka książek do czytania zaczyna wyglądać już jak pociąg TGV). Resztę chciałam zawieźć do pogotowia opiekuńczego. Nikt nie odbierał telefonu. Trudno, ich strata. Postanowiłam zawieźć książki do osiedlowej biblioteki. Gdy wychodziłam z klatki schodowej, spotkałam sąsiadkę z bloku.

– Nie chce pani jakiejś książki do poczytania? – zapytałam targając wielki wiklinowy kosz i reklamówę pełną książek.

– No pewnie – powiedziała i zaczęła przeglądać zawartość koszyka.

– I to tak na zawsze? Bez oddawania? – upewniała się jeszcze

– Tak, na zawsze – uśmiechnęłam się.

To cudowne uczucie sprawić komuś tyle radości taką małą rzeczą.

– Ale Pani ma tych książek! – mówiła sąsiadka w wyraźnym szoku.

– Nie chciałaby Pani widzieć ile jeszcze mam w domu – odpowiedziałam i dotargałam resztę do samochodu.

Na parkingu przed biblioteką zostawiłam auto i wyjęłam kosz z bagażnika. Najpierw wypadły mi z niego książki, a potem urwało się w nim ucho.

Do biblioteki dotarłam umęczona i mokra jak szczur.

Panie bibliotekarki – wniebowzięte. Gdy dzwoniłam do nich wcześniej z pytaniem czy są zainteresowane, pewnie myślały, że przywiozę jakiś szrot z `56 roku. A tam nówki, funkiel nieśmigane! Zanim trafią na biblioteczne półki, pewnie panie przez długi weekend przekartkują w domowych pieleszach co ciekawszą pozycję. I dobrze. Przynajmniej będą wiedzieć co posiadają.

Nie wiedziałam, że to tak strasznie fajna rzecz widzieć w oczach drugiego człowieka taką ekscytację. W sumie co ja się dziwię – sama zapominam o bożym świecie, gdy dorwę się do fajnej książki. Wtedy może się nawet zupa przypalać, UFO lądować i świat kończyć, a ja i tak nie będę widziała nic poza białymi kartkami z czarnymi mróweczkami.

Wróciłam do domu, a potem od razu poleciałam na zakupy. Potrzebowałam świeczek. W strefie „drzewa rodziny” miałam umieszczone nasze zdjęcie. A to strefa przodków. I to na dodatek tych, którzy odeszli. Natychmiast zdjęłam zdjęcie i przeniosłam je do strefy „związku”. W strefie „drzewa rodziny” mam teraz ekspres do kawy (smacznego), barek z alkoholem (czym chata bogata), suszarkę do ziół (naoczny efekt przemijania) i lampion ze świeczką (nie wszystkim mogę w każdej chwili zapalić ją na  cmentarzu).

Nowe świeczki popłynęły i to dosłownie … Zalały mi ekspres do kawy, blat barku i białą ścianę … na różowo!

No to sobie rodzina poszalała.

W strefie „dobrobytu” mam kuchnię.

– Czy to jest dobre rozwiązanie? – pytałam Doris

– No pewnie, a dlaczego nie.

– A bo czytałam kiedyś, że jak ma się kapiący zlew, to tak samo ucieka kasa – wyjaśniałam Doris

– No co ty – uspokajała mnie Doris – to ma być miejsce, gdzie nie będzie bałaganu. Ja mam w tym miejscu pieniądze.

Gdy to usłyszałam, natychmiast przeniosłam moją skarbonkę z drzewa rodzinnego do dobrobytu.

Na miejscu „sukcesu” mam … kibel.

Zajeeee… fajnie.

– Nie przejmuj się – Doris podnosiła mnie na duchu – wystarczy, że będziesz zamykała toaletę, żeby te wszystkie „fluidy” nie rozprzestrzeniały się na chatę.

Tak, ja to mogę sobie opuszczać klapę i zamykać drzwi, ale wytłumacz to facetowi, z którym się mieszka.

W strefie „związku” mamy teraz sypialnię. Tę nową. Świetnie mi się tu śpi, nie leżę już na przestrzał, a poza tym mamy teraz sypialnię z balkonem, co cuuuudownie sprawdza się zwłaszcza latem, gdy upały nawet w nocy dają się we znaki. W ekstremalnych momentach latem kimałam na balkonie w hamaku. Gdyby jeszcze te ptaki tak nie darły japy o poranku, śmieci wywozili trochę później i gdyby jeszcze ten nowy hamak nie był taki wywrotowy ….

Kiedyś jak spadłam na dechy, obudziłam nie tylko Gregora, ale i chyba pół osiedla.

Takie się echo rozniosło.

W strefie „hobby i dzieci” stoi ściana. Zastanawiam się czy jej nie zburzyć. A co mnie obchodzi, że to ściana nośna.

Strefa „przyjaciół” obwieszona jest aniołami. No i tak ma być.

Po całym dniu stwierdzam jedno – to „fengszujowanie” musiała wymyślić jakaś szuja. Bo łupie mnie w kregosłupie.

Czy znacie jakiegoś „fengszujorelaksatora”?